Przejdź do zawartości

Szczepan Wesoły

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szczepan Wesoły
Arcybiskup tytularny Dragonary
Laetus serviam
Będę służył z radością
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

16 października 1926
Katowice

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 2018
Rzym

Biskup pomocniczy gnieźnieński
Okres sprawowania

1969–2003

Delegat ds. duszpasterstwa emigracji polskiej
Okres sprawowania

1980–2003

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

28 października 1956

Nominacja biskupia

11 grudnia 1968

Sakra biskupia

7 lutego 1969

Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Odznaka Honorowa „Bene Merito”
Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

7 lutego 1969

Miejscowość

Warszawa

Miejsce

prywatna kaplica prymasa Stefana Wyszyńskiego

Konsekrator

Stefan Wyszyński

Współkonsekratorzy

Herbert Bednorz
Władysław Rubin

Szczepan Wesoły (ur. 16 października 1926 w Katowicach, zm. 28 sierpnia 2018 w Rzymie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1969–2003, delegat ds. duszpasterstwa emigracji polskiej w latach 1980–2003, arcybiskup ad personam od 1994, od 2003 arcybiskup pomoniczy senior archidiecezji gnieźnieńskiej, jako biskup na stałe rezydujący w Rzymie. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 16 października 1926 w Katowicach. W 1939 wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu rozpoczęcie nauki w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Katowicach. Wraz z rodziną wyjechał do Jarosławia, a stamtąd do Sosnowca, gdzie spędził dwa lata, pracując jako uczeń kupiecki w sklepie. W 1941 powrócił do Katowic i został zatrudniony w przedsiębiorstwie Montanbetrieb, a następnie w hucie Marta. W 1943 został skierowany do budowy bunkrów w Cuxhaven, a na początku 1944 po przeszkoleniu wojskowym w Bielsku wysłany na front zachodni do Cannes we Francji. W sierpniu tego samego roku zbiegł na stronę aliancką. Przydzielony do polskich jednostek, pełnił służbę radiotelegrafisty w oddziałach łączności. Brał udział w walkach z Niemcami w Algierii i we Włoszech. Po zakończeniu wojny uczestniczył w kursach wojskowych w Alessano we Włoszech. Następnie pracował w Wielkiej Brytanii, wpierw w fabryce drutu w Wakefield, później w fabryce bawełny w Halifaxie. W latach 1950–1951 pobierał nauki w zakresie szkoły średniej w kolegium jezuickim Campion House, po czym przez krótki czas pracował w fabryce cukierków w Halifaxie[1].

W latach 1951–1957 studiował w Papieskim Kolegium Polskim w Rzymie i na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie w 1957 uzyskał licencjat z teologii. Święceń prezbiteratu udzielił mu 28 października 1956 w Rzymie kardynał Valerio Valeri, prefekt Kongregacji ds. Zakonów. Studia kontynuował w Papieskim Instytucie Pastoralnym przy Uniwersytecie Laterańskim, w Akademii Alfonsjańskiej i Uniwersytecie Pro Deo w Rzymie. W 1967 uzyskał w Instytucie Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego stopień doktora nauk teologicznych[1].

Po otrzymaniu święceń prezbiteratu pracował w Rzymie przy polskich wydawnictwach związanych z jubileuszem milenium chrztu Polski. W 1958–1962 był duszpasterzem polskich emigrantów w Rzymie. Od 1962 do 1965 jako kierownik Sekcji Słowiańskiej Biura Prasowego Sekretariatu Soboru Watykańskiego II redagował biuletyn informacyjny dla dziennikarzy z Europy Środkowej. W 1967 został kierownikiem Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Emigracyjnego w Rzymie[1].

11 grudnia 1968 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej (z przeznaczeniem do pracy wśród Polonii zagranicznej) i biskupem tytularnym Dragonary[2][3]. Święcenia biskupie otrzymał 7 lutego 1969 w Warszawie, w prywatnej kaplicy prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego[1][2]. Udzielił mu ich prymas Polski, któremu towarzyszyli Herbert Bednorz, biskup diecezjalny katowicki, i Władysław Rubin, biskup pomocniczy gnieźnieński[1]. Za dewizę biskupią przyjął słowa „Laetus serviam” (Będę służył z radością)[2]. Jako biskup rezydował w Rzymie[1]. W latach 1968–1980 wspomagał Władysława Rubina, delegata Prymasa Polski ds. duszpasterstwa emigracji[2], następnie w latach 1980–2003 sam pełnił funkcję delegata[2][4]. Był odpowiedzialny za koordynację duszpasterstwa emigracyjnego[2]. 7 lutego 1994 został wyniesiony do godności arcybiskupa ad personam[1]. Od 1980 do 2007 był rektorem kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika w Rzymie[5]. Objął ponadto funkcje przewodniczącego Rady Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie i redaktora kwartalnika „Duszpasterz Polski Zagranicą”[1]. 8 kwietnia 2003 papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z urzędu biskupa pomocniczego archidiecezji gnieźnieńskiej i delegata ds. duszpasterstwa emigracji polskiej[6][4].

W ramach prac Episkopatu Polski został sekretarzem Komisji ds. Duszpasterstwa Emigracyjnego oraz członkiem Komisji Maryjnej i Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu. Ponadto wszedł w skład Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych[1]. W 1981 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa diecezjalnego kieleckiego Stanisława Szymeckiego[7].

Zmarł 28 sierpnia 2018 w Rzymie[8]. 10 września 2018[9] w archikatedrze Chrystusa Króla w Katowicach została odprawiona msza pogrzebowa w jego intencji, po której został pochowany w krypcie biskupów w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach[10].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2018 postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy został odznaczony Orderem Orła Białego[11] (dekoracja orderem odbyła się w ambasadzie RP przy Stolicy Apostolskiej)[12]. Wcześniej postanowieniem prezydenta Lecha Kaczyńskiego z 2007 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[13] (dekoracja orderem odbyła się w 2008 również w ambasadzie polskiej przy Stolicy Apostolskiej w Rzymie[14]), a zarządzeniem prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego z 1990 Wielką Wstęgą tego samego orderu[15].

W 2012 został odznaczony Odznaką Honorową Bene Merito[16]. W 1996 przyznano mu honorowe obywatelstwo Katowic[1]. W 1996 nadano mu tytuł doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[17], a w 2015 Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[18].

W 2007 został laureatem nagrody Lux ex Silesia[19], a także otrzymał medal „Fides et Ratio”[20] i Wawrzyn Polonijny Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”[21].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 153–155. ISBN 83-7052-900-3.
  2. ↑ a b c d e f G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 397–398. ISBN 83-911554-0-4.
  3. ↑ Rzym: 40. rocznica nominacji abp. Szczepana Wesołego. ekai.pl (arch.), 2009-12-11. [dostęp 2018-08-31].
  4. ↑ a b Abp Szczepan Wesoły przeszedł na emeryturę (dokumentacja). ekai.pl (arch.), 2003-04-08. [dostęp 2018-08-31].
  5. ↑ Ks. Ptasznik rektorem kościoła św. Stanisława w Rzymie. pl.radiovaticana.va, 2007-06-29. [dostęp 2013-09-29].
  6. ↑ Rinuncia dell’AAusiliare di Gniezno (Polonia) e nomina del nuovo Ausiliare. press.vatican.va, 2003-04-08. [dostęp 2013-12-15]. (wł.).
  7. ↑ Szczepan Wesoły. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-09-29]. (ang.).
  8. ↑ Abp Szczepan Wesoły nie żyje. ekai.pl, 2018-08-28. [dostęp 2018-08-29].
  9. ↑ A. Pustułka: Pogrzeb arcybiskupa Szczepana Wesołego. Pożegnanie biskupa bez ziemi, pielgrzyma, który otrzymał cały świat. dziennikzachodni.pl, 2018-09-10. [dostęp 2018-09-16].
  10. ↑ S. Kreczmański: Katowice: Pogrzeb śp. Księdza Arcybiskupa Szczepana Wesołego. archidiecezjakatowicka.pl (arch.), 2018-09-10. [dostęp 2020-01-26].
  11. ↑ M.P. z 2018 r. poz. 675. [dostęp 2020-11-09]/
  12. ↑ Order Orła Białego dla ks. arcybiskupa Szczepana Wesołego. prezydent.pl, 2018-05-05. [dostęp 2018-05-05].
  13. ↑ M.P. z 2008 r. nr 19, poz. 199. [dostęp 2013-07-18].
  14. ↑ Abp Wesoły odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. pl.radiovaticana.va, 2008-12-11. [dostęp 2013-07-18].
  15. ↑ Dz. ust. nr 4 z 1990 r.. eprints.hist.pl (arch.). s. 53. [dostęp 2022-09-14].
  16. ↑ Abp Szczepan Wesoły otrzymał odznaczenie Bene Merito Ministra Spraw Zagranicznych. stolicaapostolska.msz.gov.pl, 2012-12-20. [dostęp 2013-07-18].
  17. ↑ Doktorzy Honoris Causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. kul.pl. [dostęp 2011-02-23].
  18. ↑ Arcybiskup Szczepan Wesoły. us.edu.pl. [dostęp 2020-01-26].
  19. ↑ Katowice: abp Szczepan Wesoły laureatem nagrody „Lux ex Silesia”. ekai.pl (arch.), 2007-10-10. [dostęp 2018-08-31].
  20. ↑ Warszawa: abp Wesoły, prof. Świderkówna i prof. Zemła otrzymają medale „Fides et Ratio”. ekai.pl (arch.), 2007-09-21. [dostęp 2018-08-31].
  21. ↑ I. Masalska. III Zjazd Polonii i Polaków z Zagranicy. „Kurier Galicyjski”. Nr 4 (46), s. 4, 30 września 2007. ISSN 1996-2304. [dostęp 2020-04-05]. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Biskupi gnieźnieńscy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szczepan_Wesoły&oldid=73432630”